नमस्कार मित्रांनो.. Marathi Duniya या आपल्या मराठमोळ्या पेजवरती तुमचं मनापासून स्वागत आहे..!!सर, राधानगरीजवळ राहणरा एका धनगर म्हातारा तुम्हाला भेटायला आलेला आहे. सिस्टर ने आत येऊन माला सांगितलं. मला वाटलं की एखादा पेशंट मला दाखवायला आलेला आहे. माझ्या चेहर्‍यावरचे भाव ओळखून सिस्टर म्हणाली की, सर तो पेशंट नाहीये तुम्हाला म्हणून भेटायला आलेला आहे.
पाठोपाठ एक हडकुळा म्हातारा दरवाजा लोटत आत आला, खांद्यावर गोधडे टाकलेले साधारणपणे वयाची पासष्टी पार केलेली असावी. काय म्हणता आजोबा? काही आजारी बिजारी आहात का? म्हातारा अजिबात आजारी वाटत नवता पण तरी मी विचारले. तुम्ही राजुरी सोडली व्हय ? म्हातार्‍याने प्रश्न विचारला. तिथला दवाखाना आता माझी बायको पहाते आणि मी मिरजेला. बाबा, तिथला दवाखाना आता माझी बायको पहाते.
तरीच मी परवा मेंढरे घेऊन जाताना पाहिले तर तिथे तुम्ही नवता. आज पुन्हयान्दा पहिले तवा विचारलं तर कळलं की डॉकटर मिरजेला असत्यात म्हणून, म्हातार्‍याने संगितले. मेंढर घेऊन परत गावाकडं निघलात काय? मी त्याला विचारले. व्हय, कालच निघायचं होत पण तुमचं मागल पैसे द्यायचं राहील होत म्हणून आज इकडच आलो.
माझे पैसे ? माझे कसले पैसे ? मला तर हा म्हातारा आठवत देखील नवता. ‘अवो, धा वर्षामाग एकदाव मी ह्याच भगत आलू होतो तवा मला बुळकांडी लागली होती आणि तवा जुन्या दवाखान्यात तुमी मला सलानीच्या बारा बाटल्या लावल्या होत्या’. गोष्टीला खूप जास्त दिवस, झाले असल्याने मला पुसटशे आठवत होते. म्हातारा पुढे म्हणाला, त्या टायमाला तुम्ही राजुरीत होतात, आमच्या माणसांनी उचलून मला तुमच्या दवाखान्यात आणल होत. देव म्हणून तुम्ही भेटलात नायतर माझ मढच झाल असत.
आता माझ्याही आठवणी वरुन मळभ हटायला लागली होती. म्हातारा पुढे म्हणाला, त्या टायमाला तुमचं बिल हजार झाले होते आणिक म्या फकस्त पाचशे दिलते तुम्हाला. डॉक्टरांच्या आयुष्यात इतक्या तितक्या गोष्टी होतच असतात आणि त्या काही लक्षात ठेवायच्या देखील नसतात. मी लटकेच म्हटले, हो बाबा आठवलं आठवलं.
म्हातार्‍याने त्याच्या त्या गंजीमधल्या पोटाला लागून असणार्‍या खिशात हात घातला आणि शंभरच्या पाच नोटा काढून माझ्या हातावर टेकवल्या. बाबा, अहो खूप वर्षे झाली. माझ्या तर काही लक्षातही राहिले नवते आणि तुम्ही पैसे दिले नसते तरीही चालले असते, मी म्हणालो. म्हातार्‍याच्या चेहर्‍यावर आता दीनवाने भाव होते, देव बनून तुम्ही मला जगवाव आणि मी इसरून जावे असं कुढ असतय व्हय.
मी आता थोड क्यूर्योसिटी ने विचारलं, बाबा गेल्या धा वर्षात इकड फिरकेच नाहीत का तुम्ही. म्हातारा थोडासा रडवेला होऊन म्हणाला, न्हाई जी, हिथण गेल्यावर जानवरामधी कसला रोग आला होता, निम्मी जितराबे त्यात मेली. बाकीची भिऊन इकून टाकली आण सगळा खेळच मोडला व्हता. आता कशीबशी मेंढर केलीत.
थोडा वेळ थांबून बाबा म्हणाले, अक्कासाब बर्‍या हायित नव्ह ? माऊलीन मी आजारी हुतो तवा शिरा खाऊ घातला होता. त्याच्या डोळ्यात मी ती घटना जीवंत पाहत होतो. ‘आण लेकरू बी, चांगलं मोठ झाल असेल नव?’. म्हातार्‍याने उत्तराची वाट न पाहता पुन्हा आपल्या गंजीत हात घातला, थोडसं चाचपडत त्याने खूप दिवस सांभाळली असावी अशी पाचशेची नोट काढली अन म्हणाला लेकराला काहीतरी खायला घ्या.
मी आवक होतो, म्हातार्‍याच्या डोळ्यात पानी होत आणि त्याने नमस्कार घातला आणि तो आपले घोंगडे सांभाळीत निघूनही गेला. जगात अशीही माणसे असतात.
टिप – मित्रांनो, आमच्या पेजचा उद्देश कोणत्याही प्रकारची अंध श्रद्धा पसरवणे हा नाही, फक्त भारतीय समाजाने स्वीकारलेल्या कथा आणि पद्धती तुमच्यापर्यंत पोहोचवल्या जातात. आमचे पेज कोणत्याही प्रकारची अंध श्रद्धा भडकवत नाही. येथील लेख केवळ माहिती च्या उद्देशाने सादर केले आहेत. कृपया त्यांचा अंधश्रद्धेचा एक प्रकार म्हणून वापर करू नका.
तर मित्रांनो तुमच्या टिप्पण्यांद्वारे तुम्हाला आणखी काय वाचायला आवडेल ते आम्हाला कळवा. कारण तुमची एक टिप्पणी आमची प्रेरणा वाढवते. तसेच कृपया आमचे फेसबुक पेज लाईक करा जेणेकरून तुम्हाला आमचे सर्व अपडेट वेळेवर मिळू शकतील आणि आमचे फेसबुक पेज देखील शेअर करा. धन्यवाद..!!